Complete the form below to create your account

This will be your public name in the community
We need this to keep you informed about your account

Mandatory data.

Why you'll love MyOMSYSTEM

All members get access to exclusive benefits:

  • Member community
  • Register products
  • Extended warranty
  • Monthly newsletter

Jak zrobiłem to zdjęcie

Jastrząb zwyczajny to ptak łowny, którego niewiele osób ma szczęście zobaczyć. Przeważnie osobniki z tego gatunku żyją w ukryciu w głębi lasów. Jastrzębie żywią się między innymi wiewiórkami i różnymi ptakami leśnymi, takimi jak sójka zwyczajna. Gdy polują, przelatują z ogromną prędkością między drzewami, a następnie z niezwykłą siłą i precyzją wbijają swoje szpony w ofiarę, która jest zaskoczona tak szybkim osaczeniem. Jastrzębie mają po 4 szpony.

Drugi szpon to duży, niezwykle ostry pazur służący do zabijania ofiar, natomiast pozostałe trzy szpony służą do chwytania. Ptaki z tego gatunku jedzą również padlinę z martwych saren lub łosi, jeśli mają na tyle szczęścia, aby na takie natrafić. Takie zachowanie jest bardzo pomocne dla fotografów dzikiej przyrody, którzy mogą ulokować się w pobliżu padliny, a następnie, czekać i, jeśli akurat znajdują się w odpowiednim rejonie, mieć nadzieję, że wkrótce na horyzoncie pojawi się jakiś jastrząb. Dokładnie tak było w przypadku tego zdjęcia, na którym widać martwego jelenia leżącego w pobliżu sadzawki.

Głównym obiektywem, z którego korzystam, jest model M.Zuiko Digital ED 150-400mm F4.5 TC1.25x IS PRO.

Dzięki niemu mogę fotografować jastrzębia z pewnej odległości, a jednocześnie sprawić, aby był główną częścią kadru. Przy sadzawce przed moją kryjówką położyłem kawałek słoniny, aby zrobić fajne zdjęcia sójkom i dzięciołom, gdy przylecą się nią pożywić. Młody jastrząb nagle dostrzegł tę słoninę i chyba uznał, że będzie lepszym kąskiem niż sarna. Zostawił sarnę i leciał w kierunku sadzawki. Miałem przygotowany jeszcze jeden korpus aparatu z zamontowanym obiektywem M.Zuiko Digital ED 40 150mm F2.8 PRO, który jest moim drugim ulubionym szkłem. Jest to obiektyw z jedną naprawdę ogromną zaletą, a mianowicie stałą przysłoną F2.8. Po pierwsze, otwór przysłony F2.8 pozwala na krótszy czas otwarcia migawki, co bardzo często jest pożądane w takich styuacjach, a po drugie, niższa wartość przysłony umożliwia uzyskanie przyjemniejszego rozmycia tła, aby to na głównym obiekcie zainteresowania, czyli w tym przypadku na jastrzębiu, skupiła się cała uwaga.

Gdy ptak jest gotowy od odlotu, nie ma już za wiele czasu, aby dokonywać zmian w ustawieniach aparatu. Z tego względu wszystkie ustawienia najlepiej jest skonfigurować wcześniej. Spójrzmy na czas otwarcia migawki, jaki wybrałem w przypadku tego zdjęcia. Zasada jest taka, że jeśli chcemy, aby ptaki w locie były wystarczająco ostre na zdjęciach, powinniśmy zastosować czas otwarcia migawki o wartości co najwyżej 1/2500 s, czyli takiej, która pozwoli nam wyeliminować ruch. W tych konkretnych warunkach bardzo słabego oświetlenia w tym ciemnym lesie prawie niemożliwe jest uzyskanie dużej szybkości bez podbicia czułości ISO do bardzo dużych wartości

Trzeba więc pomyśleć kreatywnie. W takich sytuacjach możemy wykorzystać inny ciekawy sposób fotografowania , a mianowicie ustawić dłuższy czas otwarcia migawki, czyli taki, który podkreśli ruchy skrzydeł jastrzębia i jeśli wszystko pójdzie dobrze, pozwoli nam uzyskać naprawdę świetne ujęcie. Miałem przeczucie, że czas otwarcia migawki 1/50 s pozwoli uchwycić ruch, w taki sposób o jaki mi chodziło. Do pewnego stopnia trzeba tu trochę doświadczenia lub prób i błędów. Jeśli chodzi o uzyskanie ostrości na głowie jastrzębia, tak naprawdę niewiele da się zrobić. Trzeba po prostu trzymać kciuki i mieć nadzieję, że na jednym z ujęć głowa ptaka będzie na tyle stabilna, aby jego oczy były wystarczająco wyraziste. Jeśli chcemy uzyskać dobre zdjęcie, na oczach jastrzębia musi być zachowany pewien stopień ostrości.

Wartość ISO wynosiła 800, a dzięki jasnemu obiektywowi, takiemu jak F2.8, udało mi się osiągnąć czas otwarcia migawki wynoszący 1/50 s. Ustawiłem długość ogniskowej na 55 mm, aby zmieścić w kadrze całego jastrzębia z rozpostartymi skrzydłami. Na szczęście okazało się, że była to idealna długość ogniskowej. Dzięki obiektywowi zmiennoogniskowemu mogę robić zdjęcia różnego typu np. jeśli jest to mniejszy ptak -skorzystać z najdłuższej ogniskowej lub szerokiego końca zakresu, jeśli fotografuję większe osobniki, takie jak jastrzębie. 40-150 F2.8 to naprawdę elastyczny obiektyw, który świetnie się sprawdza na drugim korpusie obok M.Zuiko Digital ED 150-400mm F4.5 TC1.25x IS PRO.

Gdy jastrząb podchodził do lądowania, używałem ciągłego autofokusa. Ustawiłem w aparacie fotografowanie sekwencji zdjęć z prędkością 18 klatek na sekundę, a także automatyczny balans bieli oraz pomiar światła wielosegmentowy, a następnie po prostu przystąpiłem do fotografowania. Byłem bardzo podekscytowany, gdy później przeglądałem zrobione zdjęcia. Na skrzydłach widać było dokładnie taki ruch, o jaki mi chodziło, a ostrość była ustawiona tam, gdzie powinna. Wszystkie zdjęcia zrobiłem w formacie RAW, co daje mi większą elastyczność na etapie obróbki, szczególnie w przypadku trudnych ekspozycji.

Używane produkty:

M.Zuiko Digital ED 40 150mm F2.8 PRO

About the author

Related Tags

Comments

More from ‘Birds’