Het winterse wildlife

Wildlifefotografie is altijd een uitdaging; de lichtinval, de natuur en natuurlijk de dieren moeten allemaal op hetzelfde moment een perfect samenspel bereiken.

In de winter zijn er ook andere aspecten die nog meer inspanning van de fotograaf vereisen dan in andere seizoenen. Vanwege de kou ben je eerder moe, gaat je concentratie achteruit en elke stap in de sneeuw vergt meer energie.

Wanneer je bij -10 graden in de kou staat te wachten, vraag je jezelf soms af: "Waarom doe ik dit?" Het antwoord op deze vraag is heel eenvoudig: je moet veel passie hebben om dingen te doen die je anders niet zou doen.

Desondanks biedt de winter mij de meest veelbelovende en prachtigste lichtsferen van het hele jaar. De zon staat laag en de zonsopgang en -ondergang zijn lang en intens.

Foto van een gems van ver weg

Op die betreffende dag stond ik op een berg, op ongeveer 2200 meter boven zeeniveau. Een ijzige wind waaide recht in mijn gezicht en ook het weer was op die dag niet op zijn best. Plotseling zag ik op grote afstand een groep gemzen in de richting van de berg rennen. Omdat de afstand zeer groot was, besloot ik om een foto te maken waarbij de focus meer op de uitstraling lag dan op het dier. De gems die omhoog kijkt en de dikke wolk op de achtergrond geven de foto de stemming die ik wilde vastleggen. De ruwe en strenge natuur van de bergen.

Foto van een gems van dichtbij

Nadat ik de gems voor het eerst was tegengekomen, was ik gemotiveerd om ze opnieuw te vinden. Daarom plande ik mijn volgende avontuur in de bergen in de hoop dat ik de dieren opnieuw zou zien. Ik liep de hele dag door de sneeuw, op zoek naar sporen die aangaven dat de dieren daar recentelijk waren geweest. Zodra ik de sporen had gevonden, moest ik een afweging maken: wachten of blijven zoeken? Op deze dag besloot ik om dichtbij te blijven en beschutting te zoeken. Een lange tijd niet bewegen bij -10 graden is soms heel lastig. Terwijl de zon langzaam onderging, had ik de hoop bijna opgegeven. Plotseling kwamen er echter een paar gemzen de heuvel over rennen. Binnen de kortste keren hadden ze me gezien en stopten ze. Maar omdat de dieren in de winter afhankelijk zijn van voedsel, hadden ze geen andere keus dan accepteren dat ik er was. Wat toen van groot belang was, was dat ik stil moest blijven zitten en reageren op wat er gebeurde. Terwijl ik hier bewegingsloos op de grond lag, kon ik deze prachtige avondsfeer met een gems vastleggen. Met dit uitzicht was ik mijn stijve vingers en mijn koude voeten even vergeten.

De kuifmees

Het weerbericht voorspelde sneeuw en dat was voor mij het signaal om mijn rugtas in te pakken. Het idee was om een kuifmees in een winterlandschap te fotograferen. Er was 's nachts ongeveer 30-40 cm sneeuw gevallen, waardoor elke stap vrij vermoeiend was. In zulke omstandigheden is alles stil en voel je je alsof je in een andere wereld bent. Ondanks de stilte om mij heen, hoorde ik geen vogels, maar ik liet mezelf niet afleiden en bleef lopen. De sneeuwval werd heviger en ik werd steeds natter. Op dat moment hoorde ik het onmiskenbare snerpende geluid van de kuifmees en ik besloot dat ik de gok moest wagen. Ik moest geduldig zijn tot de sneeuwval afnam en de vogels weer begonnen te vliegen. Ze leken me aan te kijken en te denken: "Wat doet deze verloren persoon hier in zijn eentje?" Zulke momenten duren slechts een paar seconden en ondanks de kou moet je snel kunnen reageren. De camera moet al klaarstaan zodat je alles kunt blijven observeren en je de ontspanknop op het juiste moment kunt indrukken.

Het edelhert

Voor deze foto was mijn timing cruciaal. Vroeg in de ochtend, toen het overal nog donker was, plaatste ik mijn hoofdlamp op mijn hoofd en begon ik met lopen. Mijn doel was om de actie te aanschouwen voordat de zon opkwam. Dat betekent natuurlijk niet per se dat je ook iets ziet, maar de tijd en de plaats zijn in ieder geval goed. Zodra de zon opkomt, verdwijnen de edelherten weer in het bos. Op deze ochtend sneeuwde het niet, maar het was een zeer koude, vochtige nacht. De weide was letterlijk bevroren en zag er prachtig uit. Ik zocht naar een plaats aan de rand van het bos en verstopte me in de bosjes. Na enkele dagen geen dier te hebben gezien, verscheen er die ochtend een groep hinden en ik hoopte dat ik ook de leider zou zien. Plotseling dook er een gewei op uit het midden en ik hoopte dat hij even afstand zou nemen van de groep. Mijn wens kwam eindelijk in vervulling en hij liep in de richting van die bevroren weide. Wat een geweldig moment: kort, maar echt briljant. Waar het uiteindelijk echt om draait in de wildlifefotografie is geduld en een sterke wil om het steeds opnieuw te blijven proberen.

De vos

Dit is geen typische winterfoto, maar het was veel kouder dan je zou denken. Ik was al op weg naar huis. Ik had het koud, mijn vingers waren bijna gevoelloos en in gedachten zat ik al in de warme huiskamer. Er is echter één ding dat het fotograferen van dieren in de vrije natuur me heeft geleerd. De camera wordt pas in de rugtas gestopt wanneer je naast de auto staat of thuis bent aangekomen. Het motto luidt dan ook: "Het is pas voorbij wanneer het voorbij is!" Op deze avond gold hetzelfde. Ik was dus aan het teruglopen en ik keek om en zag dat de kleuren van de lucht adembenemend waren. De zon was al onder de horizon gedoken en het was al pikdonker. Plotseling zag ik een schaduw voorbij flitsen langs het donkere sneeuwlandschap. De tweede keer nam ik een kijkje van dichterbij en zag ik dat de vos al op de rand stond. Ik kon alleen maar reageren. Er was geen tijd meer voor camera-instellingen of nadenken. Alles moest passen! Dit moment was voor mij een van de kortste, meest intense en meest verrassende momenten sinds ik de wildernis verken. Het bewijst opnieuw dat de mogelijkheid om op alles te reageren cruciaal is, evenals een camerasysteem dat alles kan doorstaan.

Tips voor het winterse wildlife

Het winterlandschap levert prachtige beelden op, maar in deze tijd zijn niet alle dieren even gemakkelijk te fotograferen. Het plannen van een excursie in de winter is nog belangrijker dan in elke andere tijd van het jaar, omdat je de kou moet doorstaan. Hoe warm je je ook aankleedt, zodra je stopt met bewegen, wordt het koud. De reserveaccu's moten altijd dicht bij het lichaam worden gedragen en mogen niet in een koude rugtas worden gestopt.

In de winter mag je één belangrijk punt nooit vergeten. Voor de dieren draait de winter om overleving en je moet ze met nog meer respect behandelen dan gewoonlijk. Het is belangrijk dat je dieren niet wegjaagt, maar op afstand blijft. Een goede foto hoeft niet altijd van heel dichtbij te worden gemaakt. Het is belangrijk om de natuur en de lichtinval te integreren in het beeld.

Als het te hard sneeuwt en de C-AF zich focust op de sneeuw. Er zijn dan twee opties. Verminder de gevoeligheid van de C-AF of gebruik de S-AF.

In een situatie met veel sneeuw, dus met een groot wit oppervlak. Het is dan altijd goed om de foto een beetje te overbelichten. Nadat je thuiskomt van een succesvolle winterexcursie wordt het aanbevolen om de camera en de lenzen langzaam aan de temperatuur te laten wennen en ze niet gelijk uit te pakken. Ik wacht normaal gesproken een paar uur en verwijder de kaart vooraf uit de camera om de foto's op te slaan.

Featured products

• OM SYSTEM OM-1
• OM SYSTEM E-M1 Mark III
• OM SYSTEM E-M1X
• M.Zuiko 300mm F4.0 IS PRO